صبحی زیباست. آماده شده و راهی دیدار کوچکترین نوه ام می شوم. تعطیل آخر هفته را با نوه های بزرگترم سپری کردم و اکنون نوبت کوچولو است. بین راه به گذشته ها سفر می کنم. به زمانی که فکر خودکشی و مرگ و رفتن ، تمامی وجودم را مسموم کرده بود. از خود دلخور می شوم بابت داشتن آن افکار . خودم را سرزنش می کنم :« آه ای پیرزن! حیف زندگی نیست که برای رفتن عجله می کردی؟ » نوه هایم به مادربزرگ نیاز دارند. باید باشم که دست بر سرشان بکشم و آنها طعم بوسه های مادربزرگ را در دل و جانشان هک کنند. باید که گرمای دستهای مادربزرگ دلشان را گرم کند.
خود را برای قصه گوئی آماده می کنم ، زیرا هیچ راوی ای نمی تواند جای مادربزرگ را پر کند.برایشان از « ملک محد و قهرمانی اش » از « کچلجه و کارهای اشتباه و پشیمانی اش » از « فاطما و ساری اینک اش » از « گرگ ساده دل و روباه حیله گر » از « گل خندان » و … و .. می گویم.
علاوه بر اینها ، نقش پدربزرگ را نیز برایشان بازی کنم. دستشان را می گیرم و تا بستنی فروشی سر خیابان می برم و برایشان یستنی و کیک می خرم. هنگام بازگشت ، سری به مغازه اسباب بازی فروشی می زنم. ماشین کوچک مسابقه ، عروسک پرنسس … ، اسمشان را نمی توانم به خاطر بسپارم.خوب پیری است دیگر ، چه می شود کرد. حالا دیگر دستشان را از دستم رها کرده اند . زیرا که با یک دست خوردنی و با دست دیگر اسباب بازی رانگه داشته اند. تا خانه نیز راهی نیست. تا زمانی که میهمان من هستند ، برایم ناز می کنند ، بغلم می خوابند. اجازه شیطنت و شلوغی دارند. خسته ام می کنند ، اما این نوع خستگی بسیار شیرین و لذت بخش است.
این است  لذت پپری ، نه هوس یارگیری . القصه که به قول زنده یاد فریدون مشیری : نمی خواهم بمیرم با که باید گفت؟