حکیم عمر خیام می فرماید:« از دی که گذشت هیچ از او یاد مکن» درست میفرماید. امّا آن دی که گذشت، فراموش نشدنی بود. منظورم سال 1401 است. سال غم و گریه و فریاد و فغان و داد و بیداد. خیلی ها داغدار شدند. در سالی که گذشت، در سوگ یکی از عزیزترین و بهترین کسانم، مادرم، خون گریستم. مادر، مادر که داغش کهنه نمی شود. پیر هم شود، باز مادر است و عزیز و دل کندن از او مصیبت است و بس.
مادرم، مهربانم، مهربان ترینم، سیزده بدر امسال بی تو صفائی نداشت. مرور خاطرات بود و اشکی که بغض گلویم را می فشرد و راه نفسم را می برید. سالها دور از تو در غربتستان، با تصویر و صدایت، زندگی لذت کردم. اکنون شماره ات را می گیرم، تو نیستی که با لحنی جانانه « بعععله » بگویی. صدای زنگ تلفن گوشم را می آزارد.
مادرم، مهربانم، خوبی غربت فقط در این است که چشمم به درِ بستۀ خانه ات را نمی بیند. شاهد خالی کردن اسبابِ خانه ات نیستم. از خیابان و کوچه ای که عبور می کردی، نمی گذرم. ردِّ پاهایت را که در جای جایِ کوچه و خیابان و مسجد و حسینیه، باقی است، نمی بینم. ای وای مادرم، بی تو بودن چه سخت است.
