داشت از روبرو می آمد . با خودش حرف می زد. می خندید. عصبانی می شد. نصیحت می کرد. این کار همیشگی اش بود. مرا که دید ، ایستاد و مودبانه سلام کرد. پیشانی و چانه اش را پانسمان کرده بودند. گفتم : خدا بد ندهد ، چه اتفاقی افتاده ؟
گفت : هیچی دیوانه ها سنگم زده اند.
گفتم : یعنی چه ؟ چرا سنگت زده اند؟
گفت: چه بدانم؟ والله به خدا من کاری به کار کسی ندارم. دوسه تا پسر دیوانه تا مرا می بینند سر به سرم می گذارند. هو می کشند ادایم را درمی آورند. خیلی وقتها سعی می کنم خویشتن داری کنم . اما نمی شود دیگر. پریروز از کوره دررفتم و دنبالشان کردم. به طرفم سنگ پرتاب کردند و به پیشانی و چانه ام خورد و خون آمد . ماشین پلیس را دیدم و ازشان کمک خواستم . مرا به بیمارستان بردند و پیشانی و چانه ام را پانسمان کردند. هر چه درمورد ضارب پرسیدند ، گفتم اسمشان را نمی دانم . درموردشان اطلاعی ندارم. قرار شد هر وقت آنها را دیدم به پلیس خبر بدهم . نخواستم گرفتار شوند. دیوانه اند دیگر جایشان دیوانه خانه است.
گفتم : چرا نگفتی ؟ کسی که کار خلاف انجام می دهد باید تنبیه شود. حداقل به والدینشان شکایت کن.
لبخندی زد و گفت : والدینشان ! آنها که بد تر از بچه هایشان هستند. یک دفعه سیب زمینی خریده بودم و داشتم به خانه برمی گشتم . دنبالم کردند و ادایم را درآوردند و آنقدر با چوبشان به پلاستیک سیب زمینی زدند که پلاستیک پاره شد و سیب زمینی ها ولوی زمین شدند. من هم از کوره دررفتم و دنبالشان کردم . با چوب محکم زدند . بازویم کبود شد. در خانه شان رفتم و زنگ درشان را زدم . مادرش دم در آمد و موضوع را گفتم . در را نیمه باز گذاشت و به خانه رفت صدایش را شنیدم که به شوهرش می گفت باز بچه ها این دیوانه را دنبالش کردند برو ببین چه می گوید. پدر آمد و بازویم را نشانش دادم و ازش خواستم به بچه هایش بگوید اذیتم نکنند . بچه ها هم که بچه نیستند که . گنده و لنده هور هستند. مرد کمربندش را برداشت و افتاد به جان پسرها آش و لاششان کرد و از من معذرت خواست. حالم خیلی خراب شد. پدردیوانه زنجیری هست جنون دارد. مادر هم دیوانه خفیف است.
خنده ام گرفت و گفتم : از کجا فهمیدی که دیوانه هستند ؟ آن هم از نوع زنجیری و جنون یا خفیف ؟
گفت: خوب معلوم است دیگر . من رفتم در خانه شان مودبانه ازشان درخواست کردم بچه شان را ادب کنند زن دیوانه ام خواند و مرد مثل بیمار سادیسم افتاد جان پسرها. تازه بچه های آدمهای دیوانه که عاقل از آب درنمی آیند. برای همین هم هست که تا خانه و کنار والدین هستند از ترس آنها ، سیچان دلیگین ساتین آلیرلار /از ترس آنها سوراخ موش را با پول می خرند. وقتی بیرون می آیند زنجیر پاره می کنند و ایته دئییرلر سن قاپما من قاپاجام ، قوردا دئییرلر سن ییرتما من ییرتاجام/ به سگ می گویند تو گاز نگیر من گاز می گیرم .، به گرگ می گویند تو ندر من می درم.
ترو خدا کارمان را می بینی ؟
خداحافظی کرد و به راهش ادامه داد. از پشت سر نگاهش کردم . از راه رفتنش فهمیدم که در چه حالی است. قدم برداشتنش شبیه رقصی عصبی بود. از راه رفتنش فهمیدم که چقدر دلخور است. در حالی که با خود حرف می زد دور شد . با خود تکرار می کرد که ای خدا حال و روزم را ببین دیوانگان سنگم زنند. متاثر و متاسف گذشتم . این دنیا درست شدنی نیست که نیست. هر جا هم بروی آسمان همین رنگ است که هست.
گویا پروین اعتصامی مرحوم سالها پیش در وصف حال این آدم چنین سروده است.
گفت با زنجير در زندان شبي ديوانه اي
عاقلان پيداست ، كز ديوانگان ترسيده اند
من بدين زنجير ارزيدم كه بستندم به پاي
كاش مي پرسيد كس ، كايشان به چند ارزيده اند
دوش سنگي چند پنهان كردم اندر آستين
اي عجب آن سنگ ها را هم زمن دزديده اند
سنگ مي دزدند از ديوانه با اين عقل و راي
مبحث فهميدني ها را چنين فهميده اند
عاقلان با اين كياست ، عقل دور انديش را
در ترازوي چو من ديوانه اي سنجيده اند
از براي ديدن من ، بار ها گشتند جمع
عاقلند آري ، چو من ديوانه كمتر ديده اند
جمله را ديوانه ناميدم ، چو بگشودند در
گر بد است ، ايشان بدين نامم چرا ناميده اند
كرده اند از بيهشي از خواندن من خنده ها
خويشتن در هر مكان هر گذر رقصيده اند
من يكي آئينه ام كاندر من اين ديوتنگان
خويشتن را ديده و بر خويشتن خنديده اند
آب صاف از جوي نوشيدم ، مرا خواندند پست
گرچه خود ، خون يتيم و پيرزن نوشيده اند
خالي از عقلند سرهايي كه سنگ ما شكست
اين گناه از سنگ بود ، از من ، چرا رنجيده اند
به كه از من باز بستانند و زحمت كم كنند
غير از اين زنجير ، گر چيزي به من بخشيده اند
سنگ در دامن نهندم تا دراندازم به خلق
ريسمان خويش را با دست من تابيده اند
هيچ پرسش را نخواهم گفت زين ساعت جواب
زانكه از من خيره و بيهوده بس پرسيده اند
چوب دستي را نهفتم دوش زير بوريا
از سحر تا شامگاهان ، از پيش گرديده اند
ما نمي پوشيم عيب خويش اما ديگران
عيب ها دارند و از ما جمله را پوشيده اند
ننگ ها ديديم اندر دفتر و طومارشان
دفتر و طومار ما را زان سبب پيچيده اند
ما سبكساريم ، از لغزيدن ما چاره نيست
عاقلان با این گرانسنگي ، چرا لغزيده اند