می گویند از دانه های گیاه خردل ، نوعی ادویه تهیه می شود که به عنوان چاشنی غذا  از آن استافاده می شود. باز می گویند همین خردل موجب می شود که غذا در دهان خوشمزه و لذت بخش شود. باز هم می گویند که این چاشنی یکی از افزودنی های محبوب غذاهایی چون ساندویچ و سوسیس و این و آن و .. است. همچنین می گویند دانه های این گیاه درمان بسیاری از مشکلات بدن است.
اما من هرگز مزه این چاشنی را نچشیده ام. زیرا از این ماده زرد رنگ و تلخ مزه می ترسم. از این کلمه « خردل » می ترسم. ایا می دانید چرا ؟ چون این ماده را همیشه با پیشوندیا پسوندهایی همچون  « گاز » و « سلاح شیمیایی » و « کشنده » و غیره شنیده ام. آری کشنده و مرگبار . در طول هشت سال جنگ ایران و عراق ، زیر سایه ی شوم صدام حسین ، جان ها فدا شدند ، چشمها سوختند ، تن ها ناقص شدند ، کردها قتل عام شدند. آنان که مردند زیر خاک آرمیدند و آنان که ماندند رنج کشیدند.
برای همین هست که خردل نمی خرم و استفاده نمی کنم . با دیدن قوطی اش در سوپرمارکت ، صدای آژیر قرمزجنگ را می شنوم  و هراسی که از بمب شیمیایی داشتم دوباره حس می کنم. در آن هنگام کاری از دستمان ساخته نبود. پدر و مادر یادمان داده بودند که حداقل فاتحه ای برای قربانیان بخوانیم و از خدا بخواهیم به داد زخمی ها برسد.
می گویند بین آدم اعضای یکدیگرند. وقتی در فرانسه و نقاط دیگر اروپا قتل و کشتاری رخ می دهد همگی متاثر شده و با آنان همدردی می کنیم . بلکه شرمنده شوند از این که نه تنها با ما همدردی نکردند و خاموش ماندند ، بلکه به عراق کمک و سلاح فروختند تا بیشتر بکشند و بیشتر زخمی کنند.
امروزه می خواینم که امریکا نگران وجود سلاح های شیمیایی در سوریه است. با خود می گویم چرا نگران مردم ما نبود. نه امریکا و نه بقیه کشورهای بشر دوست دیگر. مگر جوانان و رزمندگان ما بشر نبودند؟
می گویند : دیر رسیدن بهتر از هرگز نرسیدن است. آرزو می کنم جهان در صلح و آرامش باشد و خدا بندگانش را از بلای جنگ و بمب و سلاح حفظ کند.
29 آپریل / 10 اردیبهشت ، روز جهانی یاد بود قربانیان سلاح شیمیایی .