نوه ام کلاس اولی است. روز اول مدرسه ، با کیفی مخروطی شکل که مادرش پر از شکلات و خوردنی و نوشیدنی کرده بود ، راهی مدرسه شد. کیف مخروطی شکل و خوشحالی اش از رفتن به مدرسه ، دوران تحصیلم را به یادم انداخت. ما نیز کلاس اولی بودیم. روز اول که وارد حیاط مدرسه شدیم ، زن جوانی با آرایش غلیظ و ماتیک سرخ اش که خط کش به دست ، بالای پله های مدرسه ایستاده بود ، جلب توجه کرد. مادرم گفت :« این زن خانم ناظم است . شلوغی و بی ادبی کنید با این خط کش کتک می زند.» حالا خودتان حالمان را درک کنید که از آغوش پر مهرمادر به کدام آغوشی افتادیم. خانم ناظم عقیده داشت :« تا نباشد چوب تر ، فرمان نبرد گاو خر » کسی هم نبود بگوید آخر خانم جان مگر ما گاو و خریم که احتیاج به چوب تر داشته باشیم؟ والدینمان نیز حامی اولیای مدرسه بودند و در اصل کتک زدن هم پیمان و هم پیاله شان.خوردنی ما در فاصله زنگهای تفریح ، نان و پنیری بود که مادرمان مهیا کرده بود. تنقلاتمان هم آردنخود و لوشک و آب نبات چوبی قهوه ای رنگ که به آن « قازان دیبی » می گفتیم. بود.این تنقلات را ننه پیر مدرسه می فرخت. او پیرزن بسیار مهربانی بود. وقتی خانم ناظم ما را به هدف تنبیه ، در گوشه ای از حیاط می برد ، او سراسیمه خود را می رسانید و شفاعت ما را می کرد . گاهی وقتها خانم ناظم خواهش و تمنای او را قبول نمی کرد.
بعد از گذشت آن همه سال ، یادآوری خاطرات درس و تحصیل و کودکی لذت بخش است.
دانش آموزان عزیز موفق باشید.