مادرم، مهربانم، فداکارم، باید بودی و امروز « روز جهانی زن و نیمۀ شعبان » را به تو تبریک می گفتم. یادش به خیر که به مناسبت این دو روز برای تبریک گفتن، از هم پیشی می گرفتیم.
مادرم، مهربانم، فداکارم، دختری بود که اشکهای مادر را تاب نیاورد. خواهری بود که بهترین دوران زندگی اش را فدای خواهر کرد. مادری بود که به خاطر فرزندانش سوز سرمای زمستان و داغی گرمای تابستان را به جان خرید. داغ فرزند دید و صبورانه تحمّل کرد. خاله و عمّه و زن عمو و زن دایی مهربان ، دوست و یاورِهمسایگان و گل سرسبدِ ایل و تبارمان بود. رفت و جای خالی اش پر شدنی نیست.
هم او بود که قرآن به دستم داد و اوقات فراغتم مرا به خواندن مجلات جوانان و اطلاعات و غیره، تشویق کرد. اینگونه کتابخوانم کرد. شش کلاس سواد داشت و کم سوادی از روشنفکری اش نکاست.
هر سال نیمۀ شعبان، دهانمان را با شیرینی های سنّتی اش شیرین کرد.
مادرم، مهربان، اسطورۀ فداکاری روزجهانی زن و نیمۀ شیرینِ شعبانت مبارک.
اکنون آسوده و آرام بخواب که آرامش حقِّ توست.
